Çoğu zaman yaşadığınız ilişkilerin zorluğundan mı yakınıyorsunuz. Peki kavuşmanızın bile büyük bir mutluluk olduğunu düşünmek aklınıza gelmiyor mu? O zaman Ekşi Sözlük yazarının yazdığı bu anı size çok şey katacak:
Kocamustafapaşa’da bir evdeyim. İstanbulun alışıldık, eski, dökük, eşyaları birbirinden uyumsuz az rutubet kokulu bir bekar evinde misafirim.
Normalde bu evde misafir olmam ben çünkü kendi evime en yakın arkadaş evi bu mekandır. Bende anahtarı vardır. Evde kahve kalmaz gelir alır giderim. Bilmukabil, benim evden de gecenin üçlerinde ne çukulatalar kaçar bu eve. Ben lazım oldu diye mavi fularımı geri almaya girdim eve.Yerini de telefonla sorup öğrendim.
Kapıyı açmamla içerideki adam irkildi. Ben irkilmeyi geçin bir kalemde çığlığı bastım. Ev sahibinin babası yok ve bu adam sevgili olmak için fazlasıyla olgun. O halde iyi niyetli bir seçenek kalmadı geriye sandım. Şık bir takım elbise adamın üzerinde. Alışılmış baba figüründen bağımsız, dümdüz bir karın. Elli küsür yıllık saçlarını jölelemiş, bütün salon traş kolonyası kokuyor.
Neyse atlattım ben paniği. Ziyadesi ile kibar bir beyfendi. Aile dostları imiş. Telefonla teyit aldırdı bana güvenebilmem için. Arkadaşımı aradım. -gelmiş mi?- dedi.-iyi bir insan, ileride sık sık karşılaşırsın umarım- dedi. Gülüyor da şırfıntı içten içe. Anlamadım ama adam güvenilir duruyor.
Beyefendi (bizim kız adamın adını da söylemedi bana kim olduğunu da) – çok korktunuz siz, bir kahve ikram edeyim acaleniz yoksa. Ne acelem olacak beyfendi, acelem olsa mavi fularları kafaya takıp terliklerle yollara düşer miyim?
Kahve ise en zayıf olduğum nokta. Ben diyorum ki adama; siz tam olarak nesi oluyorsunuz? O bir anda tüm mantığını mutfakta bırakmış gibi yerdeki kenarları püsküllü turuncu mindere bakıyor. Başlıyor, başlıyoruz.
Yıllardan 1975.
Ben o zamanlar harp okulundayım. Cerrahpaşa’da da bir güzel restoran var Samatyaya inen yokuşta. Aslında yasaktır bize alkollü ortamlar ama, her gün denize bakıp da bir rakıya dilini değirememek zor iş. Kaçıp ayarladık bir şeyler arkadaşlarla…
Kırmızı kadife sandalyeleri var lokantanın. Lokanta diyorum ama şimdiki tabiri ile restoran. Mezeleri taze, etleri taa Erzurumdan geliyor. İyi biliyorum çünkü yıllarca her hafta gittim sonraları. Neyse, dün gibi aklımda tam su servisi yapıyordum Rızanın bardağına, bir sarılık gördüm lokantanın sütunları arkasında.
Kafamı iyice eğdim ki bu nedir göreyim. Dedim ki- bana deseler, hayalindeki kızı resmet, böyle güzel çizemezdim.Öyle bir duruluk, hiç boyasız dudakları, hem şuh hem hanımefendi kahkahaları, zaten ses de çizilemez ve anlatılamaz değil mi ya?
Bir saçları vardı, dedim ya ilk gördüğümde ışıklı bir şeyler sandım. Üç kadehi yarım saatte hiçbir şey duymadan konuşmadan tatmadan içtim. Masadaki vazodan tek gülü aldım, yanına vardım. Saçmaladım sanki, ne dedim hatırlamıyorum.
Sadece -zahmet etmişsiniz, müesseseden bir şey demesinler- dediğini hatırlıyorum. Bunu söylerkenki gülüşünü çizebilmek için resim kurslarına gittim sonraları. Ama olmadı.
O bana güldü ya, ben her gün Samatya yollarını arşınladım. Tam 42 gün sonra, başında kara bir yemeni, gözleri ağlamaktan şişmişken gördüm onu. Bir ev kadarlık mahalle camisinde gördüm. Kalakaldım cami kapısında, en sona o kaldı. Kollarında iki kadın, ayakta duramıyor.
Ama tanıdı sanki beni. Kapıdan çıkarken yüzüme baktı “çok gülen gerçekten çok ağlıyormuş” dedi. Doğum gününde ilk kez gördüğüm kadınımı, bir de ailesinin cenazesinde gördüm. Sonra soruşturdum cenaze sahibini, öğrendim.Teyzesinin yanında kalmaya başlamış.İki ay daha bekledim, sonra bir salı günü izin aldım, teyzesinin evinin orada beklemeye başladım.
Salıları pazar kurulurdu. Bir umudum pazara gider diye…Hakikaten çıktı evden. Ben gizli gizli takip ettim. Hiç unutmam portakal seçiyordu. Pardesüsünün cebine 10 sayfalık mektubumu bıraktım. Gene de haftada iki gün gittim Samatyaya görürüm umuduyla.Hiç beklemediğim bir gün geldi yanıtı.
Sonra 3 ay hayatımın en güzel dönemini yaşadım. Hep film karesi gibiydi buluştuğumuz zamanlar. Her çay bahçesine geri dönerdim onu eve bıraktıktan sonra. Tüm konuştuklarımızı hatırlatırdım kendime. Biraz durgundu. Baba ocağı gibi olmuyor diyordu. Her ne kadar teyze, anne yarısı olsa da.. İstetecektim ki tayinim çıktı. Taa Batman’a. Onu götüremezdim. Tam bir İstanbul hanım efendisiydi. Ben zaten aldırırım tayinimi diyordum.
Ağlaşa ağlaşa vedalaştık. Tam da kartpostallardaki gibi vedalaştık garda. Saçından tutam aldım, o zamanlar adet öyleydi. Kendi göğsünde üç gün gezdirdiği bir mendil verdi. Dayanamadım batmanda. Zaten denizi olmayan memleket denize alışanı daraltır. Kahverengiden başka bir şey kalmamış aklımda. Hiçbir şey umurumda değildi. İstifamı verdim.
Babadan kalan parayla dükkan açarım dedim. Sevdiğim yanımda olur. Kabul ettirene kadar istifamı, bir yığın işler geldi başıma. Ankara’da askeri mahkemeye çıktım. Ama sonunda kurtardım yakamı.Ankara’dan mevlana şekeri aldım. Batmandan gümüş bilezikler, ipek şallar aldım. İstanbul’a kadar hiç uyumadan geldim.
Teyzesinin kapısını çaldım. Durumu izah ettim. Hayırlı bir iş için de ziyaret edeceğim inşallah dedim. Kadın boynunu büktü. -Size yazdı ama haber alamayınca biz ısrar ettik, nazdır sandık, yalan söylüyor sandık, nişanladık. dedi. Hayatımda ilk kez bir kadına kin duydum. Kapısında ağladım yine de yalvardım. O adamla oturacağı evi temizliyormuş.
Adresini istedim. Vermedi. Ben çağırtayım dedi. Elimde hediye paketlerim, yoluk yoluk olmuş çicekler merdiven basamağında üç saat bekledim. Geldi, gözleri kan çanağı gibiydi. “Neden yazmadın?” dedi. İmdat demiş son mektubunda, canımdan can kopuyor demiş.
-Gelmedi ki mektup, dedim. Ordudan ilişiğimi kestiğime dair yazı vardı elimde onu bıraktım avucuna. “Daha nikah yok ki” dedim. “Alayım gideyim seni” Kurana el bastırmışlar, kayınvalidesi salmamış geri gelmez diye, oğlum öldürür kendini demiş. Ağlamış, yalvarmış gitme diye. Sonra da Kurana el bastırmış.
Evlendi..
Ben öldüm. Ne işlerde çalıştım o zamanlar, hiç anlamadım, süründüm oradan oraya. İllaki İstanbul’a döndüm her seferinde. Anlamsız insanlarla dost oldum belki bir haberini alırım diye… Adam sustu. Ben mutfaktan peçete getirdim.
Kendimi yokladım mutfakta. İlaç almadım, uyuşturucu ile alakam yok. Sarhoş değilim. Kim bu adam? Neden dinliyorum, neden ağlıyorum onunla beraber? Başıma neler geliyor benim?Peçetesini uzattım.Sustuk. On beş saat süren beş dakikalık bir sessizlik oldu..
Ben dayanamadım; –Sonra bir daha gördün mü abi o kızı? dedim. Bir saattir o anlatmıştı ben dinlemiştim. Hem konuşmamaktan hem de boğazıma oturan bir şeylerden sesim acınacak halde çıktı. Hem de abi dedim babam yaşındaki adama. O kadar çocukça, o kadar saf ve derindi ki acısı, oğlum desem yeriydi. -Gördüm dedi. Pendik’ te oturuyormuş. Haberini aldım sonra. Pendik arşınladım aylarca.
Gittim camcı dükkanı açtım oralarda. Onu da batırdım sokaklarda sürtmekten. Sonra buldum onu. Evini gördüm uzaktan. Saklambaç oynadım kendi kendime oralarda. Bebeği vardı ilk gördüğümde. Benim gibiydi sanki çocuk. Aynı güzelim sarıdan saçlar.
Hep uzaktan seyrettim. Koluna girerdi kocasının, ciğerimden boğazıma kadar ateş basardı. Daha otuzlarımdaydım ama bembeyazdı saçlarım o elini bir adam kolunda görmekten. Gülerken görünce hem sevinirdim mutlu olduğuna hem de nefret ederdim her şeyinden, benim mutsuzluğumla karşılaştırınca.
Zaten imanı bıraktım bir kenara, kurana el bastığı içindi tüm bu acılarım. her akşam içerdim. hiçbir içki onu gördüğümdeki kadar yakamazdı midemi, genzimi. Tek tesellim, kocası iyi bir adammış. Hani şakadan, eğlenceden anlamazmış ama bir dediğini de iki etmezmiş. Tüccarmış, hali vakti yerindeymiş. Köşe minderi gibi adam derlerdi. Ne hayır demeyi bilir, ne sesini yükseltir.
Bir gün sahile gidiyorlardı yine, çocuk o zamanlar yürüyordu. Üç yaşında falan. Önlerinden koşuyor. O da kocasıyla o kabusum olan eli kolunda haliyle arkadan geliyor. Düştü yavrum. ama nasıl düşmek. Etimden et koptu sanki.Tutamadım kendimi fırladım. O da fırladı, kocası rahmetli, ağır adamdı herhalde, arkada kaldı. Çocuğu kaldırırken yerden, eli elime değdi.
-Sağ olun beyfendi- dedi, sonra kafasını kaldırdı. Sen hiç yüzü değişmeden ağlayan insan gördün mü? Ben gördüm. Öylece olanca güzelliği ile resim gibi duruyordu yüzü, ne kaşı oynadı ne gözü, sicim sicim ağladı. Ben sadece; “benim kızım olabilirdi, olsaydı” diyebildim… Taşıdım evi barkı sonra.. Dayanamadım. Kocası vefat etmiş. Çok sonraları duydum. Keşke kalsaymışım, kaçmasaymışım.
Ağlıyorum ben de. Mavi fular diye çıktım evden. Şimdi hüngür hüngür ağlıyorum. Tanımıyorum adamı. Nedir derdi? Kafası mı güzel bilmiyorum.
Aşıkla aşık olmuşum, sarsıla sarsıla ağlıyorum. Peçetenin de sonuncusunu ona vermişim. Hıçkırığım bitmiyor ki nefes alıp soramıyorum; -peki siz kimsiniz? diyemiyorum. 20 yaşındayım o zaman, zehir gibi kafam ama ağzımdan sadece mahallenin sokakta çekirdek çitleyen, cama minder koyup karşı komşuyla dedikodu yapan teyzeleri gibi yayvan bir -eeeee?- kopuyor dilimden.
“Eee’si” diyor adam “Buldum izini. Yemeğe götüreceğim akşama. Yüzük de aldım, bak bakalım beğenecek mi?” Ben yüzüğe bakıyorum, çok güzel, dünyanın en güzel yüzüğü. Kutusunda – Naim kuyumculuk/Batman- yazıyor. O eve bakıyor, gülümsüyor. Bir minder daha koyuyor sırtına;
“Hala kızımmış gibi”, diyor. “Kızımın evi gibi rahatım.”
Arkadaşımın annesi, Rana Sultan evleniyor.
Kaynak Ekşi sözlük
