Sosyal medyadan para kazanmadığınız halde hem sabah uyanınca, hem de akşam yatmadan önce neler olmuş diye hesaplarınızı kontrol ediyorsunuz değil mi? Bakmadığınızda kendinizi gündemden geri kalmış hissetmeniz de cabası.
Peki ya Facebook sizi engelleseydi ne yapardınız? Belki yeni bir hesap ile işin içinden çıkabilirdiniz ama Ayşe Damla Pekgöz’ün işi de yine sosyal medya ve dijital platformlarla ilgili olduğundan Facebook’un ona uyguladığı engelleme ilginç bir hikayeye dönüştü. Ayemnut blogundaki yazısından Facebook olmadan geçirdiği günleri dinleyelim:
Facebook’suz 30 Gün
Size çok komik, müthiş akıcı, acayip siyasi falan bişey anlatmayacağım. Bu beklentiler ile geldiyseniz, hayal kırıklığı kapınızda demektir.
Size sadece, aktif Facebook kullanıcısı olan bir kişinin Facebook’tan uzak kaldığı 30 günün süreçlerini anlatacağım. Belki biraz güleriz, kim bilir. 🙂
Öncelikle Facebook’umun kapanma nedenine gelelim: BİLMİYORUM.
Toplantıdaydım, bildirim geldi, hesabımda bi durumlar vardı, hemen girip mobilden bakayım dedim, ben bakarken o postu sildim, sonra o post kayıplara karıştı, o post neydi, o post emekti… Tabii ki postu göremediğim için nasıl bi içerik yüzünden şikayet edilip “community” standartlarına aykırı hareket ettiğimi bilemiyorum. Böylelikle herkesin merak ettiği soru “NEDEN BANLANDIN Kİ?” de cevaplanmış olsun isterim.
Gelelim çılgın süreçlere. Facebook bildiğiniz uyuşturucu gibi. O güzelim bildirimleri olsun, komikli kedi videoları olsun, çılgın-deli grupları olsun, arkadaşlarımın çet pencereleri olsun hepsi birer bağımlılık sebebi. Gün içerisinde saatlerimi burada sohbet edip, delicesine gülerek geçirirken bi gün bi anda bi toplantı ortasında hepsi elimden alındı. İNANILMAZ AMA GERÇEK.
Peki neler oldu?
Aslında çok acayip şeyler olmadı, ilk öncelikle en yakın arkadaşımdan (Beybin Esen olur kendisi) benim için bi post yazmasını ve insanlara banlandığımı söylemesini istedim. Zira Facebook’u sadece EYLENCE amaçlı değil aynı zamanda messenger sayesinde iletişim amaçlı da kullandığım için (mecbur, işimiz dijitalde) benim artık mesajlara dahi cevap veremediğimi bilmeyen bi çok insana bunu açıklamak ve onlara ulaşmak gerekirdi.
Sağolsun, Beybin’ciğim en samimi duyguları ile benim için bir post attı. 66 kişi postu beğendi, bi o kadarı posta yorum yaptı. Yorumlar hep sevgi dolu, sağolsunlar baya bana bayılırlar, hepsi aşkısı gibi bişey çünkü.
Hatta Facebook’ta çalışan arkadaşımız Gökmen summon edildi, adamın umrunda olmadı. Teşekkürler Gökmen.
İnternette yok olmama gülenler, bildirimler azalacak diye sevinenler derken, ne kadar sevildiğimi kavramış oldum.
Son golü de Aykut attı, Change.org kampanyası başlattı. Teşekkürler Aykut, iyice rezil et beni emi.
Sonra bu süreç biraz daha uzadı, bana ısrarla messenger üzeriden mesaj atıp “NOOLDUUU DAMLAAA????” diyenler mi ararsınız? Twitter’dan mention atıp “uehuıahdkja noldu yeaa” diyenler mi? Hatta benim Facebook’tan banlandığıma inanmayıp, mesajları görebildiğim için ona ısrarla cevap vermediğimi düşünen çılgın bir takım arkadaşlarım bile oldu. (Merhaba Serkan Taşkın, merhaba canım)
Ama asıl sevdiklerim, ısrar ve çılgınlık ile messenger üzerinden beni trolleyen sadık, sevgi dolu arkadaşlarım.
Merhaba İlkan, EVET.
Yakmakendini.com
Bi takım şakalar… canım benim.
Tolga, KÜSTÜM TOLGA.
Ama bazı insanlar vardı ki onlar yokluğumda çok kitap okudular, beni çok özlediler, canlarım benim ❤
Bence de Özlem bence de.
Ömer, geri dönüp sizi komikli videoya boğucam az kaldı.
Tuğçe ❤
O sırada paralel evrende…
Ben bu olaylar gelişirken Twitter’a sardım tabii. Instagram delisi oldum. Artık herkesin her attığı Twiti takip eder, Instagrama düşen ilk kar tanesine kadar görür oldum. Neden? Çünkü mecralar beni elinde tutamıyordu. Kabıma sığamıyordum….. Şaka şaka. Twitter’a sardım ama. Gif’ler yükledim, videolar yükledim ama Facebook’un tadını alamadım, boşluğunu dolduramadım.
Ama gelelim asıl konuya. Bütün iletişimimi Facebook üzerinden devam ettirdiğim bütün insanlarla bi anda iletişimim koptu. Telefon numaraları yok, Twitter’ları yok, mailleri yok. 7 kişi üzerinden ulaşıp telefon numaralarını bulduğum insanlar da oldu, Twitter’dan DM ile ulaşıp “Abicim nolur artık mesaj atma valla bak görüyorum ama cevap veremiyorum Facebook’ta” dediklerim de.
Bi yandan da tabii ki, admini olduğum sayfalar, admini olduğum gruplar konusu var ki hiç açmıyorum. Bildirim delisi oldum. Etiketlendikçe etikelendim. Ama duruşumu hiç bozmadım. Bozamadım. Çünkü Facebook, mesajları okuyabilmek ve postları görebilmek dışında bütün aksiyonları elimden aldı. Bildirimleri bile kapatamıyorum. Hala..
Son rakamlara göre 14 gün daha Facebook’ta yokum.
İlk haftadan sonra 2. hafta başında yeni bir dalga olarak “Damla nerelerdesin ya hiç yoksun?” mesajları atan arkadaşlarımla yeni maceralara kucak açacağım. İlk 15 gün, ölüm gibi bişeydi ancak kimse ölmedi… İlk panik sonrası şu anda kabul aşamasındayız, 1 hafta sonra da tedavi aşamasına geçeceğimi düşünüyorum. Kim bilir 1 ay sonra belki Facebook’a geri dönmem bile? Ne dersiniz? Mümkün mü?
Not: Facebook’tan uzak kaldığım süreç boyunca fark ettim ki, gündemi Facebook üzerinden takip ediyormuşum. Ajans içerisinde “Şunu izledin mi, şunu okudun mu?” gibi diyalogların bir çoğunda “Hangi video yaa?” diyen mağaradan yeni çıkmış o insan ben oldum, bildirimleri kapatmak dışında Facebook’u açmaz oldum. Bi alışkanlığın daha sonuna mı geliyorduk? Göreceğiz.
