Sanki dünyanın en önemli olayıymış gibi hepimiz Akademi’nin Oscar törenine kilitlendik. Belki de dünyada savaşlar olurken bu yaptığımız biraz şımarık bir hareketti ama insanız, ufak mutluluklar hayata dair umudumuzu arttırıyor. Leonardo DiCaprio‘nun Oscar kazanması onu mutlu edebilir, yakınlarını mutlu edebilir, bizi de biraz olsun sevindirebilir ama peki bizler neden sanki Oscar’ı almışız gibi sevindik?
Aslında bunun altında çok basit bir duygu yatıyor. Leonardo DiCaprio‘nun bundan çok çok önce Oscar’ı kazanması gerektiğini, bu ödüllü hak ettiğini düşünüyorduk. Diğer 5 seferde de Oscar’ı kazanacak kadar iyiydi, hatta çoğumuza göre kazananlardan da iyi performans sergilemişti.
Titanic, The Beach, Shutter Island, Inception, Django, The Great Gatsby, The Wolf of Wall Street, Blood Diamond, Catch MeIf You Can, The Aviator vs vs çok sayıda filmde Oscar’ı hak ettiğini düşünüyorduk. The Revenant’ta intikam için yanıp tutuşan Hugh Glass’ın hikayesi ise Leonardo’nun oyunculuktaki zirvelerinden birisiydi.
Hak eden birinin hakkını alamaması yalnızca tek kişinin vicdanını değil toplumun da vicdanını zedeliyordu. Ama 88. Oscar Töreni‘nde onun adı açıklandığında hem Türkiye’de hem dünyada; o haklının, işini hakkıyla yapanın ödüllendirilişini izleyince hepimiz mutlu olduk.
Bunda Leonardo’nun gözlerimizin önünde her sene işini daha da iyi yaparak büyüyen sarışın yakışıklı çocuk olması da etkili tabii.
Bizi tam olarak mutlu edense bu üstte anlattığımız hak etme olgusu. Hepimiz bazen haksızlığa uğruyoruz, hiç hak etmeyenler bizim dişimizle tırnağımızla hazırladığımız işlerin kaymağını yiyor. Bu sefer hak eden birinin bu ödülü alması hepimizin bir gün hak ettiklerimize kavuşacağımıza olan inancımızı tazeledi.
Bugün Leonardo DiCaprio, yarın biz!
(Eminim o da bizim mutluluğumuzdan mutlu olurdu.)
