1973 yılında, genç bir kadının aynı endişe ile Albert Einstein’a mektup yazmasından neredeyse 20 sene sonra, bir adam, E.B. White’a insanlığa olan inancını kaybettiği için acı çektiğini anlatan sıkıntılı bir mektup yolladı.
Sadece usta bir yazar değil aynı zamanda insanlık halinden anlayan bir profesyonel ve yazarların insanları yüceltme görevinin koşulsuz bir savunucusu olan sevgili yazar, Mektup Notlarında bulunan kısa ama kesinlikle güzel bir cevap ile bu adamın kırık kalbini düzeltmeyi kendi görevi bildi.
74 yaşında, 30 Mart 1973, tarihinde kaleme aldığı mektubu insan ruhunun muhteşem bir şekilde kutsanmasına dayalıydı:
Sevgili Mr. Nadeau:
Namuslu bir adam, şefkatli bir kadın olduğu sürece, bu duygular bulaşıcı şekilde yayılır ve sahne ıssızlaşmaz. Umut kötü günlerde bize kalan tek şeydir. Düzene ve azme bir katkı olarak pazar sabahı kalkmalı ve saati kurmalıyım.
Denizcilerin hava durumu hakkında bir deyimi vardır: hava harika bir blöfçü derler. Sanırım aynı şey bizim insan topluluğumuz için de doğru, gidişat karanlık görünebilir, sonra bulutların aralanmaya başladığı görülür ve her şey, bazen oldukça aniden, değişir. İnsan ırkının, bu gezegende tuhaf bir karmaşaya yol açtığı oldukça açıktır. Ama belki de bir insan olarak, şartlar uygun olduğunda uzun bir süredir derinlerde filizlenmeyi bekleyen iyilik tohumlarını barındırmaktayızdır. İnsanın merakı, onun insafsızlığı, onun yaratıcılığı, onun marifeti, onun derin bir sıkıntının içine doğru çekilmesine neden olmuştur. Biz sadece bu aynı özelliklerin kendi yolunu pençeleri ile açmasında ona olanak sağlayacağına dair umut edebiliriz.
Şapkana sarıl. Umuduna sarıl. Ve saati kur çünkü yarın başka bir gündür her zaman.
İçtenlikle,E. B. White
